Bazen hayat dikenli teller kadar acitiyormus insanin canini..

Bir yerlerde biri yasama baslama cigliklari atarken, dunyanin baska bir kosesinde daha fazla bu hayata tahammul edemeyen birileri alip basini gitmeyi tercih ediyor olabiliyormus.. Yasamaya daha fazla takati kalmamis olabiliyormus..

Dun karsi komsumun cenaze torenine gittim. Yazilinca ya da okuyunca ne kadar basit, ne kadar kolay soylenen bir cumle.. Ama aslinda yokolan bir yasamdan bahsediyoruz. Ilk kez bir hristiyan cenaze torenine katildim dun. Insanlarin gozyaslarini nasil iclerine attigini, nasil icten icten ama sessiz sedasiz agladiklarini gordum. Bizim gibi feryat figan etmeler yerine, agliyorlardi ama agladiklarini kimse gormuyordu, kendi kendilerine gozyaslari akiyordu, sessiz sedasiz.. Benim cok icime dokundu nedense.. Cok tanidigimdan degil sadece arada yolda ya da kapida kendisini gorup selam verirdim, "Nasilsin hersey yolunda mi?" diye sorardi Geertrui.. Ilk tasindiginda samimi olmak icin kartlar yazardi bana, esinden yeni ayrildigini o yuzden buraya tasindigini ve bunun kendisini cok uzdugunu yazmisti bir seferinde. Uzulmustum onun icin. Pazartesi gunu posta kutumda pulsuz, yazisiz bir zarf buldugumda gene Geertrui'den bir mektup dedim icimden, yilbasini kutlamak icin kesin diye dusundum. Ama ne yazik ki gelen cenaze toreninin bilgisiydi. "Kisacik bir hayat yasadi Geertrui ama yogundu" diye baslayan..